Een journalistieke starter. Dat is natuurlijk een vroege twintiger, al of niet van de School voor de Journalistiek. Hij of zij (meestal zij) rolt ’s ochtends niet al te vroeg het bed uit, maakt razendsnel toilet en is klaar om dag te tackelen. Oudere journalisten hebben voor deze starters ook wel het woord ‘veelbelovend’ uitgevonden. Vaak wordt dat gebruikt als excuus om deze starters chronisch onder te betalen en alle moderne multi- en crossmediale ontwikkelingen op hen te schuiven. Niettemin blijft de starter de wereld blij- en vrijmoedig tegemoet treden.
Ik geloof niet dat ik helemaal aan dat profiel voldoe. Ik ben 40 jaar oud, getrouwd, met twee kinderen, en ik heb al 15 jaar in het onderwijs gewerkt. Sinds september ben ik overgestapt naar de journalistiek. Wat bezielt iemand om dwars tegen de tijdgeest en alle sombere voorspellingen in juist nu voor de journalistiek te kiezen? Die vraag heb ik de afgelopen maanden meerdere keren van de gezichten af moeten lezen. Een enkele keer durfde iemand nog te vragen “jaaa… de journalistiek. Daar gaat het niet zo goed momenteel toch?”
Af en toe heb ik het ‘verelendungsantwoord’ gegeven. Als het zo slecht gaat, dan kan het alleen maar beter gaan in de toekomst. Dan moet je juist nu instappen toch? Maar zo’n argument is wat al te cynisch natuurlijk. Bovendien lijkt het steeds slechter te gaan met de journalistiek, als je alle beschouwingen mag geloven. Bestaat er trouwens nog een beroepsgroep waarbij zoveel gesproken wordt over de eigen toekomst? Ik ben wel wat gewend uit het onderwijs, maar de journalistiek lijkt toch echt het navelstaren te hebben uitgevonden.
Enfin, vlak voor de zomervakantie –in het onderwijs nog steeds oneindig lang- vroeg Dichtbij-hoofdredacteur Bart Brouwers of ik zin had in een klus bij hem op de redactie. Ik kende Bart vanuit onze opleiding Journalistiek en Fotografie die wij in Drachten op het ROC hadden opgezet en kende hem als iemand met lef en een heldere visie op moderne journalistiek. Hij kende mij als iemand die graag met jongeren werkt en dat koppelt aan journalistieke ambities. Ik heb er een minuutje over nagedacht, maar ik was inmiddels al aangestoken door de ambities en het grenzeloze optimisme bij het hyperlokale Dichtbij.nl.
En zo vind ik mijzelf, in het vierde jaar van mijn deeltijdstudie Journalistiek in Zwolle, mezelf terug in een redactieruimte te Purmerend, waar ik een redactie van vier stagiairs begeleid. Drie jaar lang heb ik te horen gekregen dat het heel, heeel moeilijk zou worden om werk te vinden in de journalistiek. En diezelfde boodschap heb ik mijn eigen leerlingen doorgegeven. Mazzel of netwerken, noem het zo je wilt, maar ik noem mezelf na 40 eindelijk journalist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten