Beide voornemens zijn toch een behoorlijke uitdaging gebleken. Ik geef les aan opleidingen op niveau 3 en 4 binnen Zorg en Welzijn. Waar je dan aan moet denken? Verpleegkundige, ziekenverzorgster, pedagogisch medewerker, onderwijsassistent… dat soort werk. Leerlingen en ik hebben erg aan elkaar moeten wennen. De collega’s ook, trouwens. Maar dat laatste geldt voor elke werkplek waar ik kom natuurlijk.
Laat ik met het eerste voornemen beginnen: ervoor zorgen dat
ik er helemaal voor ga in de lespraktijk, zoals ik dat gewend ben. Klein
minpuntje: de meeste leerlingen zitten helemaal niet te wachten op lessen
Nederlands. Nou ben ik wel een beetje weerstand gewend –en dat vind ik zeker
niet onprettig- , de laatste jaren bij Journalistiek en Fotografie gaf ik
Nederlands en Journalistiek. Leerlingen kregen daar bij mij dus de vakken waar
ze direct gereedschap aangereikt kregen voor hun vak. En of ze Nederlands (of
mij…) nou wel of niet leuk vonden, ze wilden wel graag beter worden in dat vak.
Op de Wetterwille ligt dat dus net even wat anders. Dat
leerlingen hier ook hun vak willen leren staat buiten kijf, maar
Nederlands staat over het algemeen niet hun top 5 van favoriete vakken. Hun top
10 misschien ook wel niet. En dan is het knokken voor je vak. Dat kost
ongelooflijk veel energie –en ik ben er steeds slechter in om dat te verbergen
voor mijn omgeving-, maar is wel goed voor me denk ik. Ik moet mezelf weer
opnieuw uitvinden als leraar. Niet denken dat mijn publiek ’t Kofschip wel
begrijpt na één keer uitleggen, en het vol enthousiasme dan ook wil
toepassen op verengelste werkwoorden. Niet een halve les aan het woord zijn.
Eindeloos geduld hebben bij een zeker computerprogramma. Soms voel ik me, op
mijn 42e, alsof ik net weer ben begonnen als docent. En hoezeer ik
de leerlingen Journalistiek en Fotografie ook mis, het is goed om weer eens
anders met je vak bezig te zijn.
Mijn tweede voornemen: zoveel mogelijk zaken die ik bij
Dichtbij heb geleerd meenemen in de onderwijspraktijk. Dat lijkt misschien wat
vergezocht: wat heeft een opleiding Zorg en Welzijn nou te maken met lokale
internetjournalistiek? Welnu, als ik iets heb geleerd bij Dichtbij dan is het
wel dat internet vol staat met tips, tools en trucs om het je makkelijk te
maken. En ik wilde wel eens weten of dat in het onderwijs ook zo was. Ik heb
altijd een gezond wantrouwen gehad tegen dure softwareontwikkelaars in het
onderwijs en dankzij mijn werk bij Dichtbij weet ik dat ik mezelf niet te afhankelijk
van dat soort bedrijven moet opstellen. Op het internet bewegen zich veel
mensen die goede producten ontwikkelen en deze vanuit een goed hart beschikbaar
willen stellen, vooral aan de individuele docent. Het is een prachtige
zoektocht.
Hoe ik social media en freeware inzet in mijn dagelijkse
lespraktijk is een aparte blog waard, denk ik. Maar waar ik vooral tegenaan
liep (en loop) is het wantrouwen waarmee social media bij ons op school worden
benaderd. Toen ik in september kwam, wilde ik tijdens een les mijn speciaal
ontworpen docentenfacebookpagina laten zien op het digiboard. Leerlingen zaten
bij voorbaat al te gniffelen, want zij wisten: socialmediapagina’s als twitter,
facebook en hyves zijn geblokkeerd in de lokalen, óók op de mastercomputers. Ik
wist niet wat ik meemaakte. Dat er op school op computers filters zitten
waarmee porno zoveel mogelijk buiten het scherm wordt gehouden, maar social
media? Dan heb je er niet veel van begrepen.
Nou werd en wordt er verder ook niet zo heel veel met social media
gedaan, dus toen mij gevraagd werd om daaromtrent een presentatie te houden
voor het werkveld, zag ik mijn kans schoon. “Ik heb wel facebook en twitter
nodig in het lokaal”, zei ik tegen mijn opleidingsmanager. En met de manier
waarop systeembeheer op de locatie is ingericht –alles of niets- werd op alle computers in het gebouw de deur
naar social media opengezet. Even was ik held van alle leerlingen. Even. Want
omdat het socialmediagebruik van leerlingen de spuigaten uitliep –dat verwacht
je ook niet als je het zo lang hebt geblokkeerd- ging het slot er weer op in de
herfstvakantie. En wie kon dat weer uitleggen? Juist…
Er valt dus nog een wereld te winnen in mijn nieuwe
werkomgeving. En ik heb het dan nog niet eens over examenstress, meer
testosteron in de docentenkamer en opnieuw weer meidenklassen. Het aloude
cliché van ‘elke dag anders’ gaat helemaal op, in negatieve, maar zeker ook
positieven zin. Maar daarover later….
