“Ah, het natrappen is begonnen” zei een nieuwe collega van me toen ik vertelde dat ik kamerlid Ton Elias had gemaild. Ik maak er geen gewoonte van Kamerleden te complimenteren via de mail, zeker niet als ze niet van mijn partij zijn. Waarom nu wel?
Ton Elias had in een interview in Trouw aangegeven dat hij vond dat het geklaag in de lerarenkamer eens afgelopen moest zijn. Die leraren moesten gewoon maar eens aan het werk.
Nou moet ik eerlijk toegeven dat ik de afgelopen jaren de lerarenkamer regelmatig gemeden heb om precies die reden die Elias aangaf. Ik werd er een beetje verdrietig van. Te vaak werd de koffietafel een soort live-klaaglijn waarin soms collega’s, iets vaker leerlingen maar vooral management over de hekel werd gehaald. Ik zal er onbewust vaak genoeg aan mee hebben gedaan, maar toch begon ik te lijden aan een soort zelfhaat. Als ik bijscholingsdagen kon mijden, dan deed ik dat ook. Teveel leraren, vond ik eng. “Jij leeft pas op als je leerlingen om je heen hebt”, zei een collega ooit.
Enfin, omdat ik verwachtte dat Elias een hoop bagger over zich heen zou krijgen, stuurde ik hem een mailtje. Gewoon, om te zeggen dat ik ook vond dat die negatieve energie eens omgebogen moest worden, maar dat daar toch ook echt hulp van de overheid bij gewenst was, wil er echt een goede impuls gegeven worden aan het onderwijs.
Drie weken later kreeg ik een mailtje van het secretariaat van Ton Elias. Ik citeer, want erg persoonlijk kun je een mail als deze toch niet noemen:
Ton Elias had in een interview in Trouw aangegeven dat hij vond dat het geklaag in de lerarenkamer eens afgelopen moest zijn. Die leraren moesten gewoon maar eens aan het werk.
Nou moet ik eerlijk toegeven dat ik de afgelopen jaren de lerarenkamer regelmatig gemeden heb om precies die reden die Elias aangaf. Ik werd er een beetje verdrietig van. Te vaak werd de koffietafel een soort live-klaaglijn waarin soms collega’s, iets vaker leerlingen maar vooral management over de hekel werd gehaald. Ik zal er onbewust vaak genoeg aan mee hebben gedaan, maar toch begon ik te lijden aan een soort zelfhaat. Als ik bijscholingsdagen kon mijden, dan deed ik dat ook. Teveel leraren, vond ik eng. “Jij leeft pas op als je leerlingen om je heen hebt”, zei een collega ooit.
Enfin, omdat ik verwachtte dat Elias een hoop bagger over zich heen zou krijgen, stuurde ik hem een mailtje. Gewoon, om te zeggen dat ik ook vond dat die negatieve energie eens omgebogen moest worden, maar dat daar toch ook echt hulp van de overheid bij gewenst was, wil er echt een goede impuls gegeven worden aan het onderwijs.
Drie weken later kreeg ik een mailtje van het secretariaat van Ton Elias. Ik citeer, want erg persoonlijk kun je een mail als deze toch niet noemen:
“Veel dank voor uw bericht. Ik ben verheugd met een signaal als het uwe, omdat het aantoont dat mijn oproep weerklank vindt. In het onderwijs kan en moet veel veranderen, te beginnen met de spil van het onderwijs, de leraar. N.a.v. het artikel in Trouw en een opinieartikel in het Brabants Dagblad (ik heb mijn medewerker verzocht deze bij de mail te voegen) heb ik nogal wat (voorspelbaar!) boze reacties van leraren ontvangen. Er zou naar mijn mening al een wereld gewonnen zijn wanneer ook zij mijn opinie wat meer zouden gaan onderschrijven. Gelukkig ontvang ik ook behoorlijk wat positieve berichten en er was zelfs een schoolleider bij die het opinieartikel in de GPD-bladen opvroeg om erover te gaan spreken met zijn lerarenteam. Dat soort kleine dingen geeft, net als uw mail, moed! Dank dus.”
Ja, wat had ik dan verwacht? Dat Ton Elias zijn dienstwagen op het terrein van dichtbij.nl zou parkeren om in de pauze eens een goede boom met op te zetten over het onderwijs en zijn oude vak, de journalistiek? Dat hij aan de interruptiemicrofoon vanaf zijn iPad mijn mail zou gaan voordragen in het begrotingsdebat? Ik kan soms zo’n naïef konijn zijn.
Lieve oud-collega’s, ik ben jullie een excuus schuldig. Even dacht ik dat een VVD’er aan de wieg kon staan van een goede discussie in het onderwijs. Een man die denkt dat het wel goed komt in het onderwijs als leraren zijn mening maar zouden onderschrijven. Ik heb jullie laten zakken, ja, misschien wel nagetrapt door een steunbetuiging aan een Kamerlid die nou eenmaal een secretariaat heeft waar een leraar het zelf allemaal moet doen.. Het spijt me. Zal ik maar beloven dat ik maar niet meer in de weg kom lopen?
Lieve oud-collega’s, ik ben jullie een excuus schuldig. Even dacht ik dat een VVD’er aan de wieg kon staan van een goede discussie in het onderwijs. Een man die denkt dat het wel goed komt in het onderwijs als leraren zijn mening maar zouden onderschrijven. Ik heb jullie laten zakken, ja, misschien wel nagetrapt door een steunbetuiging aan een Kamerlid die nou eenmaal een secretariaat heeft waar een leraar het zelf allemaal moet doen.. Het spijt me. Zal ik maar beloven dat ik maar niet meer in de weg kom lopen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten