Bescherm onze jonge scheidsrechters!

Vandaag sprak ik de vader wier zoon van een jaar of 15 pupillenscheidsrechter bij Drachtster Boys is. De jongen was gisteren nogal beduusd thuis gekomen en wist even niet hoe het verder moest. Hij floot gisteren een D-pupillenteam van de Boys, dat met 1-0 won door een controversiële strafschop. Er werd nogal gescholden door de ouders van de tegenpartij. Van mijn zoon, die in hetzelfde team heeft gespeeld en die dus de spelers goed kent, had ik al gehoord dat er kereltjes van 11, 12 jaar van de tegenpartij “hé scheids, je moeder is een hoer” hadden geroepen. Dat wist de vader nog niet eens, dat dat geroepen was bedoel ik… ik deed er dus nog een schepje bovenop als het ware.
Ik ken overigens zijn zoon wel. Enkele weken geleden stuurde hij mijn zoon van het veld wegens natrappen (paar dagen later stonden ze gezellig een balletje met elkaar te trappen). Een goeie jongen, goede scheidsrechter ook. Eentje die beslissingen durft te nemen, onpartijdig is en consequent. Let wel, we hebben het over een joch van 15. Eentje die fouten maakt, dat ook. Want vijftienjarigen maken fouten. Dat vinden wij goed, daar leren ze namelijk van. Een wereld waarin vijftienjarigen geen fouten mogen maken, is eng. Dat kán ook helemaal niet. Leren lopen doe je door te vallen, “proberen is leren” riepen mijn kinderen altijd. Dus we roepen met z’n allen dat we toch vooral geduld met onze jeugd moeten hebben, dat wij ook jong zijn geweest…
Enfin, laat ik maar ophouden. Want dit hele maatschappelijk correcte geneuzel zijn sommige mensen compleet vergeten als ze langs de lijn staan op zaterdag. Onder het alibi ‘rechtvaardigheidsgevoel’ en ‘eerlijkheid’ staan ze regelmatig scheidsrechters uit te schelden. Ik heb het zelf meegemaakt als pupillenscheidsrechter en ik vond het wel amusant, om even een wedstrijd stil te leggen om een vader (en steeds vaker een moeder!) even toe te spreken. Mijn favoriete actie was ooit het muntje, waarmee ik de toss had gedaan, te geven. “Wat moet ik daarmee?” “Ga even een bakkie koffie halen, want hier ben je niet echt gezellig”.
Voor een pupillenscheidsrechter van vijftien jaar ligt dat nou eenmaal lastiger. Als je op die leeftijd tien grote kerels uit de Friese Wouden hebt die tegen je lopen te blèren, dan voel je je geïntimideerd. En ik kan me zo goed voorstellen dat je dan wel iets beter weet op je vrije zaterdagochtend. Het is ook zo he-mel-ter-gend dom van die ouders. Want we hebben die pupillenscheidsrechters zo nodig. Wat voor voorbeeld geef je eigenlijk aan je kinderen, als je overal de fouten van de kinderen accepteert, behalve op het voetbalveld? Stel je voor zeg, dan zou je situaties kunnen krijgen van coaches van topclubs die weigeren een scheidsrechter de hand te schudden na de wedstrijd… Ik moet er niet aan denken.
Ik weet dat sommige mensen een ander beeld van me hebben, maar ik ben echt niet zo’n voetbalvader ‘from hell’. Ik moedig het team van mijn kinderen aan, tik af en toe stukkies over die wedstrijden en probeer daar altijd positief en sportief te blijven. Twee weken geleden nog kreeg het team van mijn zoon een onterechte penalty, en de tegenstander ging daar fantastisch mee om. Dat schrijf ik dan ook op. Maar een enkele keer komt het stoom uit mijn oren en stroomt het gif mij door de aderen: als er waar dan ook op een voetbalveld tegen een scheidsrechter, jonger dan 18 jaar (je moet ergens een grens stellen), tekeer wordt gegaan. U bent gewaarschuwd. Zou best kunnen zijn dat ik dan net zo tekeer ga als onze vriend de winterschilder hieronder, maar dan tegen u. Ook wil ik alle voetballeiders en coaches oproepen om jonge scheidsrechters te steunen als ze een wedstrijd gewoon eens een keer stilleggen als ouders te bemoeizuchtig worden. Met alle respect voor welke campagne dan ook, daarmee kom je er niet. Het is echt tijd voor lik-op-stukbeleid. Enfin, ik heb mijn boosheid maar weer eens gekanaliseerd op mijn eigen manier.