Een tijdje geleden werd ik op het werk naar de kantine geroepen om een collega in het zonnetje te zetten die vijf jaar bij het bedrijf werkte. Even waande ik me in een aflevering van Jiskefet, of, op z’n best, The Office. Kantoorhumor op z’n best. Want is het nou nodig om iemand te fêteren die vijf jaar voor dezelfde werkgever werkt? Is dat niet een tikkeltje overdreven? Vanuit het onderwijs was ik een bloemetje gewend bij 25-jarige jubilea, aan het begin van het schooljaar, met daarbij de opmerking dat dat ‘op gepaste wijze in het team zou worden gevierd’. Ik geloof dat er ook nog een extra beloning van overheidswege tegenover stond, maar verder hoorde ik er niet zoveel meer over. Mijn eigen vijf-, tien- en vijftienjarig jubileum zijn verder stilletjes verlopen, kan ik je verzekeren.
Maar goed, deze aandacht voor een vijfjarig jubileum was bepaald geen grap. De directeur legde ook uit waarom: als je als bedrijf tien jaar bestaat is het best bijzonder als je mensen in vooral commerciële
functies voor vijf jaar aan je weet te binden. En dat mag best genoemd worden. En gevierd.
Ik wil verder niet cynisch overkomen, maar dit eerste jaar van mijn carrièreswitch dringt de vergelijking met het onderwijsveld zich nogal vaak op. Toen ik leraar werd wist ik, net als politieagenten, één ding zeker: voor de waardering hoef je het niet te doen. Maak je fouten, dan ben je in de ogen van je publiek al snel een hufter, doe je je werk goed, dan hoor je niets. Daar hoorde je mij verder niet over klagen. En tóch kreeg ik even een tikkie toen ik ooit genomineerd werd voor leraar van het jaar, in oktober 2010. Door omstandigheden waren de leerlingen die mij hadden genomineerd niet aanwezig, door anderen werd er een beetje lacherig over gedaan en van collega’s had ik verder niets gehoord. Gevolg was dat ik, samen met mijn vrouw, tussen de schoolklassen, docententeams en spandoeken door alleen op het Mediapark liep. Zelden heb ik me in mijn werk zo eenzaam gevoeld. Het deed me uiteindelijk meer dan ik dacht. Na vijftien jaar was ik eigenlijk wel toe aan een paar schouderklopjes. En dat ik dit mooie moment even niet met collega’s en leerlingen kon delen, deed dus wel even pijn. Niet dat ik ter plekke heb besloten het onderwijs te verlaten, maar als ik ergens een kantelpunt moet aanwijzen, dan is het wel daar. Overigens krijg ik nu geregeld blijken van waardering van oud-leerlingen, maar daarover later meer.
Het gekke is dat ik het nu moeilijk vind om complimenten voor mijn werk te accepteren. Niet dat we continu high-fivend over de burelen van Dichtbij lopen, maar ik heb in een half jaar tijd meer complimenten voor mijn werk ontvangen dan in vijftien jaar onderwijs. Dat zegt overigens niets over mijn voormalige werkgever, collega’s of leerlingen, maar alles over het Nederlandse onderwijs. We zijn daar nogal geneigd te benadrukken wat niet goed is. We staan liever stil bij die 5 voor wiskunde dan die 8 voor Nederlands, zal ik maar zeggen. Daar pleit ik mezelf ook niet in vrij. Enfin, wijsheid achteraf. Maar het is nooit te laat om aan goede gewoonten te beginnen.
Nog viereneenhalf jaar totdat ik in de kantine wordt ontboden. We zien wel. En wat goed van je dat je deze blog tot het eind hebt uitgelezen. Klasse.
Maar goed, deze aandacht voor een vijfjarig jubileum was bepaald geen grap. De directeur legde ook uit waarom: als je als bedrijf tien jaar bestaat is het best bijzonder als je mensen in vooral commerciële
functies voor vijf jaar aan je weet te binden. En dat mag best genoemd worden. En gevierd.
Ik wil verder niet cynisch overkomen, maar dit eerste jaar van mijn carrièreswitch dringt de vergelijking met het onderwijsveld zich nogal vaak op. Toen ik leraar werd wist ik, net als politieagenten, één ding zeker: voor de waardering hoef je het niet te doen. Maak je fouten, dan ben je in de ogen van je publiek al snel een hufter, doe je je werk goed, dan hoor je niets. Daar hoorde je mij verder niet over klagen. En tóch kreeg ik even een tikkie toen ik ooit genomineerd werd voor leraar van het jaar, in oktober 2010. Door omstandigheden waren de leerlingen die mij hadden genomineerd niet aanwezig, door anderen werd er een beetje lacherig over gedaan en van collega’s had ik verder niets gehoord. Gevolg was dat ik, samen met mijn vrouw, tussen de schoolklassen, docententeams en spandoeken door alleen op het Mediapark liep. Zelden heb ik me in mijn werk zo eenzaam gevoeld. Het deed me uiteindelijk meer dan ik dacht. Na vijftien jaar was ik eigenlijk wel toe aan een paar schouderklopjes. En dat ik dit mooie moment even niet met collega’s en leerlingen kon delen, deed dus wel even pijn. Niet dat ik ter plekke heb besloten het onderwijs te verlaten, maar als ik ergens een kantelpunt moet aanwijzen, dan is het wel daar. Overigens krijg ik nu geregeld blijken van waardering van oud-leerlingen, maar daarover later meer.
Het gekke is dat ik het nu moeilijk vind om complimenten voor mijn werk te accepteren. Niet dat we continu high-fivend over de burelen van Dichtbij lopen, maar ik heb in een half jaar tijd meer complimenten voor mijn werk ontvangen dan in vijftien jaar onderwijs. Dat zegt overigens niets over mijn voormalige werkgever, collega’s of leerlingen, maar alles over het Nederlandse onderwijs. We zijn daar nogal geneigd te benadrukken wat niet goed is. We staan liever stil bij die 5 voor wiskunde dan die 8 voor Nederlands, zal ik maar zeggen. Daar pleit ik mezelf ook niet in vrij. Enfin, wijsheid achteraf. Maar het is nooit te laat om aan goede gewoonten te beginnen.
Nog viereneenhalf jaar totdat ik in de kantine wordt ontboden. We zien wel. En wat goed van je dat je deze blog tot het eind hebt uitgelezen. Klasse.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten