Begin februari stond hoofdredacteur Bart aan mijn bureau. Het was net stevig begonnen met vriezen. “Jij zit even zonder stagiairs toch?” Inderdaad, de volgende lichting stagiairs liet nog twee weken op zich wachten. Ik maakte me op om hun websites te vullen. Nieuws stopt nou eenmaal nooit. Maar Bart had andere plannen. Hij wilde met Dichtbij het schaatsen en het ijsplezier zo veel mogelijk op de voet volgen. Met nieuwsberichten, met bijdragen uit de community, met informatie, met van alles. En daarvoor was coördinatie nodig. Een Dichtbij IJsmeester, zogezegd. En als redactie-Fries die wat makkelijker de handen vrij kon maken kwam ik daarvoor als eerste in aanmerking. Zag ik dat zitten?
En of ik dat zag zitten. Vorstperiodes onderga ik altijd met gemengde gevoelens. Aan de ene kant verkeer ook ik in die oer-Hollandse staat van opwinding die natuurijs met zich meebrengt, aan de andere kant een mengeling van melancholie en pure frustratie… omdat schaatsen er voor mijzelf niet meer in zit.
Maar goed, ik werd dus ijsmeester. Ik vond het onderwerp leuk. En het was nieuw. Er werd creativiteit gevraagd. En out-of-the-box denken. Kortom, de mensen die mij kennen weten dat ik dan helemaal in mijn element ben. Dat ik vol energie (zal wel overcompensatie zijn) en zonder rem op het onderwerp duik. Er kwam een ijsdichtbij-twitteraccount, talloze artikelen waarmee ik mijn collega’s van dienst was, maar toch ontbrak er iets, vond ik.
Op een donderdagavond viel het kwartje. Voor mijn informatie maakte ik gebruik van diverse kaarten. Die van Ekkel, iets met ijsdiktes… Maar een kaart met info over welke ijsbanen er open waren, met iets meer informatie dan alleen locatie, ontbrak nog. Wat te denken van websites, foto’s, video’s? En wat als er straks natuurijs lag? Wat te doen met al dat materiaal? Dat moest verzameld, dat moest op één plek. Bovendien wilde ik ook wel eens een kaartje maken met Google Maps. Dat moest ik toch ook kunnen?
Er was best wel enige terughoudendheid bij mijn collega’s. Ik heb uiteindelijk heel hard ‘Ik wil die kaart’ geroepen. En dat was mijn beste actie bij Dichtbij tot nu toe. Want de DichtbIJskaart kwam er. Twee dingen waren vanaf het begin duidelijk, en die hadden alles met elkaar te maken: A. De kaart zou niet compleet worden dit schaatsseizoen en B. We gingen daar wel naar streven dankzij de community.
Om alvast veel plekken, ‘markers’ in Google Maps-taal, te hebben, moesten we wel flink aan de slag met puur data-invoer. Daartoe haalden we tijdelijk stagiair Jelmer Wijnstra terug, die wel van een uitdaging houdt. Een werkdag van 14 uur later stond de DichtbIJskaart online. Al snel kwamen er reacties, veel in de trant van “onze ijsbaan staat er niet op” en “ik heb net fantastisch op de Bonkevaart gereden, magnifieke ijsvloer”. Maar ook een waarschuwing voor een zwakke ijsvloer want gemaal. Zonder enige terughoudendheid plaatsten we markertje na markertje. De Kaart werd verslavend.
IJs Dichtbij weergeven op een grotere kaart
Na het eerste weekend hadden we meteen al 100.000 views te pakken. De DichtbIJskaart werd een succes en een begrip binnen Dichtbij. Voor mezelf is het een voorzichtige kennismaking geweest met datajournalistiek: storytelling op basis van harde gegevens. Het onderwerp was misschien niet heel hoogdravend, maar dat is voor een eerste kennismaking zo gek nog niet. Maar toch. Datajournalistiek in combinatie met crowdsourcing. Daar had ik wel eerder wat van willen weten. Misschien ga ik er wel op afstuderen. Eerst maar eens gaan fietsen met een specialist op dit gebied.
Waarom ik nu pas over de DichtbIJskaart blog? Iets met tijdgebrek. Maar vooral ook: we hebben een nieuwe kaart. Serieuzer onderwerp, maar ook verrassend goed bekeken: in anderhalve dag 19.000 views. Check onze Rhino-kaart. En over virussen gesproken: ik heb het kaartvirus te pakken. Later meer.
En of ik dat zag zitten. Vorstperiodes onderga ik altijd met gemengde gevoelens. Aan de ene kant verkeer ook ik in die oer-Hollandse staat van opwinding die natuurijs met zich meebrengt, aan de andere kant een mengeling van melancholie en pure frustratie… omdat schaatsen er voor mijzelf niet meer in zit.
Maar goed, ik werd dus ijsmeester. Ik vond het onderwerp leuk. En het was nieuw. Er werd creativiteit gevraagd. En out-of-the-box denken. Kortom, de mensen die mij kennen weten dat ik dan helemaal in mijn element ben. Dat ik vol energie (zal wel overcompensatie zijn) en zonder rem op het onderwerp duik. Er kwam een ijsdichtbij-twitteraccount, talloze artikelen waarmee ik mijn collega’s van dienst was, maar toch ontbrak er iets, vond ik.
Op een donderdagavond viel het kwartje. Voor mijn informatie maakte ik gebruik van diverse kaarten. Die van Ekkel, iets met ijsdiktes… Maar een kaart met info over welke ijsbanen er open waren, met iets meer informatie dan alleen locatie, ontbrak nog. Wat te denken van websites, foto’s, video’s? En wat als er straks natuurijs lag? Wat te doen met al dat materiaal? Dat moest verzameld, dat moest op één plek. Bovendien wilde ik ook wel eens een kaartje maken met Google Maps. Dat moest ik toch ook kunnen?
Er was best wel enige terughoudendheid bij mijn collega’s. Ik heb uiteindelijk heel hard ‘Ik wil die kaart’ geroepen. En dat was mijn beste actie bij Dichtbij tot nu toe. Want de DichtbIJskaart kwam er. Twee dingen waren vanaf het begin duidelijk, en die hadden alles met elkaar te maken: A. De kaart zou niet compleet worden dit schaatsseizoen en B. We gingen daar wel naar streven dankzij de community.
Om alvast veel plekken, ‘markers’ in Google Maps-taal, te hebben, moesten we wel flink aan de slag met puur data-invoer. Daartoe haalden we tijdelijk stagiair Jelmer Wijnstra terug, die wel van een uitdaging houdt. Een werkdag van 14 uur later stond de DichtbIJskaart online. Al snel kwamen er reacties, veel in de trant van “onze ijsbaan staat er niet op” en “ik heb net fantastisch op de Bonkevaart gereden, magnifieke ijsvloer”. Maar ook een waarschuwing voor een zwakke ijsvloer want gemaal. Zonder enige terughoudendheid plaatsten we markertje na markertje. De Kaart werd verslavend.
IJs Dichtbij weergeven op een grotere kaart
Na het eerste weekend hadden we meteen al 100.000 views te pakken. De DichtbIJskaart werd een succes en een begrip binnen Dichtbij. Voor mezelf is het een voorzichtige kennismaking geweest met datajournalistiek: storytelling op basis van harde gegevens. Het onderwerp was misschien niet heel hoogdravend, maar dat is voor een eerste kennismaking zo gek nog niet. Maar toch. Datajournalistiek in combinatie met crowdsourcing. Daar had ik wel eerder wat van willen weten. Misschien ga ik er wel op afstuderen. Eerst maar eens gaan fietsen met een specialist op dit gebied.
Waarom ik nu pas over de DichtbIJskaart blog? Iets met tijdgebrek. Maar vooral ook: we hebben een nieuwe kaart. Serieuzer onderwerp, maar ook verrassend goed bekeken: in anderhalve dag 19.000 views. Check onze Rhino-kaart. En over virussen gesproken: ik heb het kaartvirus te pakken. Later meer.
Het Rhinovirus weergeven op een grotere kaart
Geen opmerkingen:
Een reactie posten